១១០០ដុល្លា

បាទ សូមជំរាបសួរប្រិយមិត្តពីនាយសមុត្រម្ខាង !

សង្ឃឹមថាអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីសុខសប្បាយជាធម្មតារ៉េ ។  ថ្ងៃនេះសូមណែនាំអោយស្គាល់ខ្ញុំបាទ ហនុមាន បានបន្តិច ។ អ្វីដែលខ្ញុំសសេរខាងក្រោមនេះហេតុការពិតប្រាកដ ដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះ ។

ខ្ញុំជាបុគ្គលិកខ្មែរម្នាក់ ក្នុងចំណោមបុគ្គលិករាប់ម៊ឺននាក់ប្រចាំក្រុមហ៊ុនដឹកជញ្ជូនមួយដ៏ធំក្នុងសកលលោក ។ ទោះបីជា ភ្លៀង ខ្យល់ ព្យុះ ថ្លាក់ទឹកកករងារចង់រួញបាត់យ៉ាណាក៏ដោយ

ក៏ក្រុមកម្មករដូចពួកខ្ញុំធ្វើការ មិនរារាំងឡើយ បើខែប្រាំង គឺក្តៅ បើខែវស្សា រដូវធ្លាក់ទឹកកក ត្រជាក់រកតែមែនទែនតាហ្មង ។

ខ្ញុំធ្លាប់តែធ្វើការស្រួល មាន ការិយាល័យ មាន បន្ទប់ដោយខ្លួន តែបន្ទាប់ ពី ខែ កញ្ញា ថ្ងៃ ទី ១១ ឆ្នាំ ២០០១ មក ក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំធ្វើការជូនត្រូវការកាត់បន្ថយបុគ្គលិកមួយចំនួន ព្រោះពណិជ្ជកម្មត្រូវធ្លាក់ចុះ

ណាមួយបច្ចេកទេស នឹង ប្រព័ន្ធអិនធើនិត មាន ភាពរីក ចំរើនយ៉ាស្គុះស្គាយ ម្លោះហើយ ក្រុមហ៊ុនដែលប្រើឬជួលក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការជូន អត់មានអ្នកជួល ព្រោះគេអាចផ្សព្វផ្សាយតាម អិនធើនិត

បាន ហើយ ថោកជាងជួលក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការជូន ១០០ ភាគរយ ។

ខ្ញុំអត់ការងារជាង ២ ឆ្នាំ ដើរដាក់សុំពាក្យចូលធ្វើការច្រើនកន្លែង តែគេ អត់ត្រូវការ មុខវិជ្ជាដែលខ្លួនរៀន បានបញ្ចប់មិនអាចយកទៅប្រើការបាន ។ ខ្ញុំត្រូវបានគេបដិសែធ ច្រើនដង ជួនកាលគេនិយាយប្រាប់ខ្ញុំថា គ្មានការពិសោធន៏ (inexperience )

ឬ កិច្ចការនោះមិនសមនឹងការរៀនសូត្ររបស់ខ្ញុំ (over qualify ) ។ ខ្ញុំមានការធុញថប់ច្រើនព្រោះខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកខ្ជិលធ្វើការ ម៉ាថ្ងៃ ៗ ខ្ញុំ ដើរដាក់សុំពាក្យធ្វើការច្រើនកន្លែង តែអត់មានសំណាងសោះ ។

ក្រោយមកខ្ញុំបានស្មាក់ចិត្តចូល វាយដូណាត់អោយខ្មែរ ចិន ម្នាក់ ដែលគេមានហាងមួយនីទីក្រុងខ្ញុំរស់នៅ ។ ខ្ញុំធ្វើការអោយគេ ក្នុង១អាទិត្យ ៧ ថ្ងៃ មួយថ្ងៃ ១០ ម៉ោង ប្រាក់ខែខ្ញុំបានតែ ១៨០០ ដុល្លាក្នុងមួយខែ

គិតថ្លៃរស់នៅ ថ្លៃឡាន ថ្លៃសងសាលា នៅសល់តិចតួចគ្រាន់តែបានម៉ារស់ៗ គ្រាន់កំដផែនដី មួយរយះ ។ ខ្ញុំ ចូលធ្វើការ ពីម៉ោង ១២ អធ្រាត ទល់ ម៉ោង ១០ ទៅម៉ោង ១១ ព្រឹក ខ្ញុំធ្វើការអោយគេ បាន៧ ឆ្នាំជាង ។

ខ្ញុំមានការអន់ចិត្តនឹងខ្លួនឯងច្រើន រៀន សូត្របានគួរសមដែរ មិនគួរមានកម្មមានពារអាចឹងសោះ ។ ខ្ញុំធុញនឹងជីវិតដូណាត់ណាស់ ព្រោះ ៧ឆ្នាំជាង ខ្ញុំឆ្អែតឆ្អល់ ហល់ចង់បែកប្រម៉ាត់ ។

ខ្ញុំគិតថាចង់មកស្រុកខ្មែរវិញ ដើម្បីបង្រៀនកូនខ្មែរនៅវិជ្ជាដែលខ្ញុំបានរៀនសូត្រ មិនបាច់ប្រាក់ខែក៏ខ្ញុំ សុខចិត្តដែរ ។ ខ្ញុំបានទាក់ទង អង្ការ NGO ដើម្បី ចូលបំរើរការងារ គេបានមកសំភាសខ្ញុំផ្ទាល់

ក្រោយមកបាត់ដំណឹងឈឹង សំបុត្រក៏គ្មាន សម្លេងទូរស័ព្ទក៏មិនរោរ៍ ចាំបាត់ៗ មួយថ្ងៃ មួយអាទិត្យ មួយខែ មួយឆ្នាំ ២ ឆ្នាំ ១០ ឆ្នាំ ១៨ឆ្នាំកន្លងទៅយ៉ាងរហ័សបំផុត ។

ពត៌មានអត់ផ្លូវការបាននាំ ដំណឹងដល់ម្តាយនឹង ឪពុកខ្ញុំ ព្រោះពួកគាត់ចាស់ៗ គ្មានអ្នកទីពឹងក្រៅពីខ្ញុំ ព្រោះប្អូននៅក្មេងៗពេក គាត់មិនអាចពឹងដល់ពួកវាបាន ។

” ម៉ែ នឹង ឪ ឯងចាស់ៗណាស់ទៅហើយ ម៉ែគ្មានអ្នកទីពឹងក្រៅពីរូបឯង តើឯងដាច់ចិត្តទៅចោលម៉ែ នឹងឪ ព្រមទាំងប្អូនៗទាំងអស់ទៅរួចដែរទេ ?

ម៉ែគ្មានអ្នកទីពឹង ” គ្រាន់តែគាត់និយាយដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកព្រោះអាណិតពួកគាត់ ព្រោះពួកគាត់អត់ចេះភាសារបស់គេ ណាមួយប្អូនៗនៅក្មេងពេកមិនអាចពឹងពាក់បាន ។

ខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែកមកពីពួកគាត់ខិតខំ បីបាច់ថែរក្សាពួកខ្ញុំ បានមួយ ដុល្លា ពីរ ដុល្លា មិនហ៊ានចាយ ទុកសន្សំដើម្បីអោយកូនបាន ចូលរៀន នៅមហាវិទ្យាល័យ ដើម្បីអនាគត

ព្រោះពួកគាត់ចាស់ៗហើយមិនចង់បានអនាគតអ្វីទៀតទេ ។
ទីក្រុងខ្ញុំរស់នៅកាលពីខ្ញុំដើម កាលខ្ញុំទើបមកដល់អាមេរិកមុនដំបូង មានខ្មែរច្រើន ដល់ច្រើនពេកទៅ គេហៅតែភូមិខ្មែរៗ តែដោយសាការលោភលន់ នឹង សេចក្តីខ្ជិល

ច្រអូសរបស់ពួកខ្មែរមួយចំនួនពួកគាត់បានរត់ចោលស្រុក ទៅកន្លែង ដេកស៊ី ហើយឆ្លៀតធ្វើការស៊ីលុយសុទ្ធ បើធ្វើការបើកសែក គេនឹង ដកពន្ធ ហើយ បាន តិចហើយ

គេមិនអោយលុយរដ្ឋស៊ី ពួកនៅសល់សុទ្ធតែពួកដែលជាអ្នកធ្វើការ តិចក្តី ច្រើនក្តីតាមតែសម្ថភាពរាងៗខ្លួន  ក្រុមគ្រួសារខ្ញុំ ក្នុងចំណោមគ្រួសារ ដែលនៅសែសសល់ ។

បន្ទាប់ពីលាលែងពីធ្វើការ វាយ ដូណាត់អោយគេមកខ្ញុំក៏បាន សម្រេច ចិត្តថា កិច្ចការធ្ងន់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ត្រូវតែពុះពារ ព្យាយាមដើម្បី ក្រុមគ្រួសារ នឹង អោយសម ជាគំរូ ដល់ប្អូនៗរបស់ខ្ញុំ

កុំអោយពួកគេឃើញនៅភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំ ។ ជីវភាព នៃការរស់នៅរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាដាប់ដួសណាស់ណារ៉េ សព្វថ្ងៃ គ្រាន់តែអាចលៃលកសំរាប់ជីវិតខ្ញុំ តែម្នាក់បាន ។

ម៉ែ នឹង ឪ ពួកគាត់ ចូល និវត្ត ចំណែកប្អូនៗ ពួកគេ អាយុ ៣០ផ្លាយជាងហើយ ហើយ ពួក គេអាច ទទួលខុសត្រូវ នឹង ថែរក្សា ម៉ែ ឪ បាន ណា មួយពួកគេមាន កិច្ចការល្អរាងៗខ្លួន ប្រសើរជាងខ្ញុំ

កាល ពី ខ្ញុំ អាយុប្រហែល ពួកវា ។

សព្វថ្ងៃ ខ្ញុំធ្វើការ តែ ៥ ថ្ងៃរ៉េ ក្នុង ១ អាទិត្យ តែ កិច្ចការខ្ញុំ ធ្ងន់ៗ ប្រើកម្លាំងបាយ១រយភាគរយ មួយអាទិត្យៗបន់អោយតែដល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ព្រោះហត់ពេក ។

កិច្ចការខ្ញុំបើកលុយរាល់អាទិត្យ យូរៗ ខ្ញុំយកទៅដាក់ធនាគាម្តងក្រោយពីការ បង់នៅអ្វីដែលជំពាក់ថ្លៃនេះ ថ្លៃនោះហើយ ។ ថ្ងៃមួយខ្ញុំបាន យក សែក (Check) ៦ សន្លឹក

បូកទៅត្រូវ ១១០០ ដុល្លា ។ ខ្ញុំសសេរដាក់ ថា ១០០០ ដុល្លា ដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងលេខ Account របស់ខ្ញុំ ហើយ យក ១០០ ដុល្លា ទុកគ្រាន់ចាក់សាំងឡាន នឹង ប៉ាវ

មិត្តភ័ក្រខ្លះទៅញាំកុយទាវនៅហាង ។  ក្រោយពីត្រឡប់មកពី ធនាគារវិញ ខ្ញុំអត់បានបើកស្រោមសំបុត្រមើលរ៉េ ជាធម្មតា ពេលយើងយកទៅដាក់ធនាគាគេជូនបង្កាន់ដៃ( receipt )

មកយើង ព្រមទាំងទឹកលុយដែលយើងប្រាប់គេថាយកទុកចាយ ។ ខ្ញុំទម្លាប់អាក្រក់ទៅធនាគារម្តងៗអត់ចូលទៅទេ គឺបើកឡាន ទៅដាក់តាមបង្អួច Drive-thru  window ។

ពេលមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំបើកសំបុត្រមើល ឃើញ ប្រាក់ចំនួន ១១០០ ដុល្លា ហើយនៅក្នុងបង្កាន់ដៃ គេដាក់ថាខ្ញុំដាក់ចូល Deposit ១០០០ ដុល្លា ហើយ យកចេញ ១០០ ដុល្លា ។

បើយកត្រូវ ខ្ញុំ ត្រូវមានតែ ១០០ ដុល្លារ៉េ នៅក្នុងស្រោម ហេតុអីក៏ខ្ញុំមានដល់ ១១០០ដុល្លាទៅវិញ ? ខ្ញុំយល់ថា នាងអ្នកធ្វើការនៅធនាគា បានយល់ច្រឡំ ខ្ញុំក៏

វិលត្រឡប់ទៅធនាគាវិញ នាំយកទាំង ប្រាក់ ១០០០ ដុល្លា នឹង បង្កាន់ដៃទៅបង្ហាញនាង ថា ខ្ញុំអត់ត្រូវការ ប្រាក់ដែលនាងអោយខ្ញុំលើសនោះរ៉េ ខ្ញុំត្រូវការ តែ ១០០ ដុល្លាតែប៉ុណ្ណោះ ។

បើខ្ញុំជាមនុស្សខ្វះធម៌មេត្តា ប្រហែលទុកប្រាក់ ១០០០ ដុល្លានោះបាត់ទៅហើយ តែខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សខ្វះសីលធម៌ លោភលន់ គេញប្រវញ្ញពីគេ ។

ខ្ញុំជឿជាក់ថា ខ្ញុំបានសង្រ្គោះនាង ពី ពិន័យ របស់ ក្រុមហ៊ុន នឹង ការដេញខ្លួនចោល ព្រមទាំងបង់ប្រាក់ដែលបាត់ពីធនាគាព្រោះតែកំហុសរបស់នាង ។

បើអ្នកជាខ្ញុំ តើអ្នក យកប្រាក់នោះ ជូនធនាគារ វិញ រ៉េ ? ។

ការមករស់នៅស្រុកគេមានភាពតានតឹងណាស់ ចំណោះបងប្អូនខ្មែរយើងមួយចំនួន  មករស់នៅយូរមែន តែបើយើងខ្វះខាតក៏នៅតែខ្វះខាតដដែល ។ មិនមែនមករស់នៅឋានសួរគ៍ ដូចបងប្អូនយើងមួយចំនួនបាននិយាយឯណា ​? ។​

តែទោះជាយ៉ាងណាក័វាជាឆាកមួយនៃជីវិត របស់ ហនុមាន ខ្ញុំបាទ ដែរ ។ អរគុណដែលបានចំណាយពេលវេលាដ៏មានតម្លៃ អាននៅអត្ថបទអត់ប្រយោជន៍នេះ ។